Μεγάλη Τεσσαρακοστή και Νηστεία
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί το «στάδιο των αρετών» της ζωής του χριστιανού γιατί μέσα από τις μάχες που δίνει ενάντια στα πάθη του αναδεικνύονται οι αρετές και τα χαρίσματα του, δηλαδή τα εφόδια εκείνα που θα τον οδηγήσουν από την παρούσα ζωή στην αιώνια βασιλεία του Θεού.
Σκοπός των ημερών αυτών είναι να οδηγήσουν τον κάθε έναν από μας σε μια ανώτερη πνευματική κατάσταση εκεί όπου οι καθημερινές βιοτικές μέριμνες περνούν σε δεύτερη μοίρα και η ζωή μας πλέον αποκτά διαφορετικό νόημα και σαν κέντρο της έχει τον ίδιο τον Χριστό. Πως όμως θα μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο; Το μέσο επίτευξης και προσέγγισης δεν είναι άλλο από την νηστεία.
Και ως νηστεία τι εννοούμε;
Σε αυτήν την ερώτηση μας απαντά ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του. «Η διαγωγή μας ας είναι κόσμια, τέτοια που ταιριάζει στο φως. Ας πάψουν τα φαγοπότια και τα μεθύσια, η ασύδοτη κι ακόλαστη ζωή, οι φιλονικίες κι οι φθόνοι. Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας. Να δέχεστε όποιον έχει ασθενική πίστη, χωρίς να επικρίνετε τις απόψεις του. Για παράδειγμα, ένας πιστεύει πως μπορεί να φάει απ’ όλα, ενώ κάποιος άλλος, που έχει ασθενική πίστη, τρώει μόνο χόρτα. Αυτός που τρώει απ’ όλα, ας μην περιφρονεί εκείνον που δεν τρώει· κι εκείνος που δεν τρώει, ας μην κατακρίνει εκείνον που τρώει, γιατί ο Θεός τον έχει δεχτεί στην εκκλησία του. Ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις έναν ξένο υπηρέτη; Μόνο ο Κύριός του μπορεί να κρίνει αν στέκεται ή όχι στην πίστη του, γιατί ο Θεός έχει τη δύναμη να τον στηρίξει» (Ρωμ.13,11-14,4).
Ξεκάθαρα αντιλαμβανόμαστε πως «νηστεία» δεν είναι απλά η αποχή από συγκεκριμένα είδη τροφών αλλά μια βαθύτερη έννοια εγκράτειας σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας και ιδιαίτερα της συμπεριφοράς μας πρώτα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και έπειτα απέναντι στους αδελφούς μας. Νηστεύοντας πρέπει αποφεύγουμε την τροφοδοσία του εγωισμού και της φιλοδοξίας μας. Νηστεύοντας, η κακία και η πονηριά μας πρέπει να εξαλείφονται. Νηστεύοντας οπωσδήποτε κατακρίνουμε το πάθος και το λάθος μας και δεχόμαστε τον πλησίον μας όπως είναι. Νηστεύοντας μηδενίζουμε το ΕΓΩ και ζούμε τον ΧΡΙΣΤΟ. Άλλωστε αυτό πρέπει να είναι το νόημα της καθημερινότητας μας, να γίνουμε ένα με τον Χριστό. Να προγευόμαστε τον παράδεισό του. Να ζούμε τα μυστήρια της Εκκλησίας του. Να προσεγγίζουμε καθημερινά ολοένα και περισσότερο την αιώνια βασιλεία του.
Πρώτο βήμα όμως για να πετύχουμε όλα αυτά είναι να κάνουμε την τροφική νηστεία. Την αποχή από την γευστική απόλαυση και την ηδονή που αυτή πρώτη πρώτη μας παρασύρει στα υπόλοιπα. Μένοντας μακριά από συγκεκριμένες τροφές μαθαίνουμε να συγκρατούμε τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε δηλαδή την εγκράτεια. Και όταν το πετύχουμε αυτό, γιατί πραγματικά όλοι μας μπορούμε να το πράξουμε αν θέλουμε, τότε εφαρμόζουμε το ίδιο σχέδιο στην συμπεριφορά μας και γενικότερα στη πνευματική μας ύπαρξη.
Καθημερινά αναζητούμε την αλλαγή στη ζωή μας, να ζήσουμε κάτι το διαφορετικό το οποίο θα μας κάνει να ζήσουμε έντονα και θα φέρει μια πνοή ενθουσιασμού στην ραθυμία και απραξία που ζούμε.
Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία. Να αλλάξουμε. Να ζήσουμε κάτι διαφορετικό. Κάτι ανεπανάληπτο. Κάτι ξεχωριστό. Να ζήσουμε όχι την παροδική συναισθηματική πληρότητα που μας χαρίζουν τα γήινα αλλά να νιώσουμε την αληθινή ολοκλήρωση που μας έρχεται από τα επουράνια.
Εσύ δεν θέλεις να ζήσεις αυτή την αλλαγή;
Η νηστεία λοιπόν είναι το εναρκτήριο λάκτισμα ώστε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο στον οποίο έχουμε υποπέσει. Μαζί με την μετάνοια και την προσευχή τα οποία αποτελούν το τρίπτυχο της πνευματικής επιτυχίας μπορούμε να αναρριχηθούμε στην ουράνια βασίλεια Του.
Καλό αγώνα...!!! Καλή Σαρακοστή...!!!
†Αρχιμ. Μύρων Δεληγιαννίδης